بازتاب بُن‏ مایه‏ های اعتراف و حسب حال (Confessional Poetry) در شعر انگلیسی و فارسی: بررسی سروده ‏هایی از رابرت لووِل و سهراب سپهری

شعر اعتراف (Confessional Poetry) همگام با دیگر انواع شعری در قرن بیستم پا به منصة ظهور گذاشت تا شاید مرهمی بر دردهای انسان آشفته، و گریزگاهی از جهانی پیچیده باشد. ماشا لوییس روزنتال (Macha Louis Rosenthal 1917-1996) چنین اصطلاحی را نخستین بار هنگام بررسی و تحلیل دفتر شعر رابرت لووِل (Robert Lowell 1917-1977) (1295-1356 ش.) با عنوان تأمّلات زندگانی (Life Studies) (1959) به‏ کار‏ برد. برخی از مهم‏ترین خصیصه‏ های این نوع شعری عبارت‏ اند از بیان آشکار احساسات و احوالات درونی، بازتاب آمال و آرزوهای شاعر، اشاره به حریم‏ های فردی و خانوادگی در شعر، به کارگیری اسامی و نام‏ های خاص از جمله مکان و زمان و افراد، بهره‏ گیری از زبانی ساده و بی‏ پیرایه، حقیقت‏ نمایی (Verisimilitude) و جلب اعتماد خواننده. منظومة بلند «صدای پای آب» سهراب سپهری و شعر «آخرین بعد از ظهر من با عمو دِوِروکس وینسلو» اثر رابرت لوول به‏ عنوان نمونه‏ هایی برتر از این گونة شعری برای بحث و بررسی در این مقاله انتخاب شده ‏اند.